Εν ολίγοις...

 .Σου λείπει το παιχνίδι και δεν χορταίνεις μουσική, Μου λείπει οξυγόνο,  ένα ποτήρι με κρασί, λείπεις εσύ.

 Πρώτο ταξίδι εκτός, Μέχρι τη Σόφια... Νιώθω πλουταίνω Σταθμός των τραίνων Κτίσμα απέριττο Παλιού καιρού, Η ώχρα μνήμη  Διαβάζω Προμαχών Kylata και Bulgaria πιο πέρα, Κάποια κυρία -Ωραίο καλωσόρισμα η Σόφια, Βρέχει! Χαρά,καταλαβαίνω! Οι πρώτες στάλες ανακούφιση Η βλάστηση πυκνώνει.. Από ντουβάρια έρχομαι Τσιμέντου τόπο, Η Σόφια πόλη έκπληξη Η Σόφια πόλη δάσος.

-Ξέχειλοι πτώματα οι κάδοι Ο Σκάμανδρος δίπλα ξεβράζει, Και βαυκαλίζεσαι με λόγια, Ζώδια,καταγώγια Kάποιοι στερούνται και τα  βασικά,  Πετάς ζωές μες στον κουβά.. -Αυτά τα νέα μας, κυρ Διονύση, Σε αγαπάω χρόνια Κι ήμασταν μέχρι χθές καλά, Κουτσά στραβά, Πολύ καλά... ι

Αν στα σαρανταπέντε πάψεις να οδηγείς Τρελαίνεσαι Πολύ σκληρή η καραντίνα Δεν το πιστεύεις Και οι ώρες δεν περνούν Παίρνεις το λεωφορείο Έρχεται η στιγμή Βγαίνει κι εκεί  απαγορευτικό Στη στάση δεν παν τα πόδια πλέον Αυλή λοιπόν Αλλά το να περάσεις το κατώφλι Δεν είναι πάντα αυτονόητο Μένεις μες ςτο δωμάτιο Είναι αυτό πολύ σπουδαίο Και λες ευχαριστώ.

Τί είχαν εκείνες οι γυναίκες Τις λάτρεψαν, Τραγούδια γράψαν Τις ξάπλωσαν στην αμμουδιά Πήγαν βαρκάδα Του μαγειρεύαν αμβροσία Μαζί πηγαίναν θέατρο Βόλτα στα δάση,στα βουνά Για κείνον όλη η αγκαλιά..

Πώς να το πω καλαίσθητα, Και πώς ποιητικά Σε μένα πως δεν θα συμβεί Πάντα έλπιζα. Ωστόσο παίρνει ήδη θέση Στις νύχτες μου αξημέρωτα Σέρνει μαζί του τη φθορά, Τα παρεπόμενα. Έτσι πορεύου στο εξής Ου μόνον εμπειρία, Γνωση,σοφία. Έκπτωση στης ζωής την ομορφιά  Έλαβε τέλος η μαγεία...